Ze waren eigen kunstwerk, geen gebruiksontwerp..

Niet om te heffen, vatten of ooit eenmaal te verlagen.

Doch als ze er naar vragen; droppels melodie val samen.

En knijp, worg de symfonie zo dicht, zo dicht, zo dicht dat ze moet ontsnappen.

Maar hij wil haar niet vangen, maar dat ze zich bevrijd.

Want eigen is omhelzing, buiten inmenging, en buiten richting, keuring..

zonder intieme surveillance, noodzakelijk avance.

Wilde zeeën sterke rotsen..

En zie, nader tot het strand zo licht, zo licht, zo licht dat het wel moest botsen.

Toen liet hij haar neerdalen, en kon niet met haar mee.

Kleine witte wolken vielen, in ons midden neer..

En van haar wangen tranen, hoe anders had ik haar doen volgen?

Niet in wanhoop was verzwolgen.. voelen kan een mens niet zonder..

Hoor! Lief brak zij de stilte door te zeggen wat zij in mij had gevonden..

Ik gaf haar al mijn aandacht, en gaf haar al mijn tijd.